خودکشی شیرین

مقاله ای که در پیش روی شماست و برای اولین بار در سایت ها و رسانه های کشورمان منتشر می شود ترجمۀ چندین مقاله و کتاب معتبر اروپایی و آمریکایی است که بسیاری از مراجع این مقالات فقط در مراکز علمی و دانشگاهی جهان منتشر شده و در دسترس عموم مردم نمی باشد. ما از هر گونه دخل و تصرف علمی در محتوای این مقالات پرهیز کرده و فقط آن را ترجمه و ویرایش ادبی نموده ایم.

مضرات شکر سفید (C12H22O11 ساکارز)

در سال ۱۶۶۲ میلادی مصرف شکر در انگلیس که قبلاً خیلی کم بود به ۸ میلیون کیلو در سال رسید و در سال ۱۶۶۵ میلادی در لندن بیماری به نام طاعون شکر شیوع پیدا کرد که در ماه سپتامبر آن سال، بیش از ۳۰ هزار مریض و تمام این مریض ها را در جایی بسته که نتوانند خارج شوند، نگهداری می کردند و مارک های صلیبی به آنها چسبانده بودند و بقیه مردم فرار را بر قرار ترجیح داده به روستاها رفته و تمام کارها در شهر لندن خوابید. در حالیکه کلاه برداران دولتی (ارتشی) داروهای پوچ و بیهوده را به مردم می فروختند و پزشک ها هم با جوش شیرین و کارد جراحی استفاده و غددهای بیرونی را سوزانده و می بریدند و حتی خود بعضی از پزشکان هم چون بیماری واگیر داشت خودشان هم مریض و عمل جراحی آنها به هیچ درد نمی خورد جز اینکه بدتر می شدند تا اینکه بعد از یک سال واگیر از بین رفت و کسانی که در روستاها بودند از این شکر استفاده نمی کردند و حتی بعضی ها نام این واگیر را طاعون شهر شکر نامیده بودند. ولی طبق قانون کسانی که بر علیه فروش و اقتصاد شکر حرف می زدند را دستگیر می کردند.

تا اینکه پزشک معروفی بنام Thomas Willis فیزیولوژیست و آناتومیست که در دربار پادشاه آن زمان کار می کرد شروع به تحقیق در لندن نمود، تا اینکه کشف کرد که بیشتر پولداران که از این شکر استفاده می کردند ادرارها بوی همان شکر را می داد. شرکت داروئی به نام Pharmaceutic Rational مقالاتی در سال ۱۶۷۴ میلادی به زبان لاتین منتشر کرد که این بیماری به نام دیابتDiabetes Mellitus  (به لغت لاتین ترجمه آن می شود شیرینه مثل عسل) که MEL در لاتین یعنی عسل و Itis = Infiammetion یعنی تاول چرک کرده- باد کرده که بعد از طاعون این مریضی خیلی زیاد بود که بعضی ها به نام Polyurina saccharites یعنی تاول از شکر – چرک کرده از شکر! این پزشک هیچ اعتراضی نمی توانست به خاندان King Charles چارلز دوّم بکند، منافع که از شکر در می آمد برای این خاندان و اطرافین بود و اگر حرفی می زد که این شکر بیماری زا است با زندگی خود بازی کرده شاید هم گردنش را می زدند. به همین خاطر راجع شکر نمی توانستند حرفی بزنند و اینطور گفتند که کار زنبورها می باشد. نام بیماری را عوض کردند و گفتند تاول عسلی و این پزشک جای خود را محفوظ و از شهرتی در خاندان کارلوس دوم برخورد بود.

این پزشک رابطۀ مصرف شکر و ویتامین C را حدس زد. یک قرن پیش کشف کرده بودند در تصفیه نی شکر و چغندر تمام ویتامین ها حتی ویتامین C از بین می رود. خیلی از پزشکان در قرن ۱۷ و ۱۸ تحقیقات زیادی کردند تا به این نتیجه رسیدند که خیلی از بیماری ها، سرطان (غده ها) و سل ناشی از شکر است. در مصر قدیم که بیش از ۳۰۰۰ سال می گذرد از عسل و خرما استفاده می کردند و شیرینی های زیادی درست می کردند ولی هیچ کس با این بیماری ها روبرو نبود و در کتاب های سقراط هیچ اشاره ای به این نوع بیماری ها نشده است و همانطور که آمار نشان می دهد از قرن ۱۹ میلادی به بعد این بیماری ها مثل دیابت و غیره خیلی زیاد شده است.

قبل از جنگ جهانی دوم در دانمارک که بالاترین مصرف شکر را داشت در سال ۱۹۷۰ هر ۵ نفر یک نفر سرطانی و در سوئد از سال ۱۸۸۰ تا ۱۹۲۹ هر سوئدی که قبلاً ۵ کیلو شکر مصرف میکرد به ۵۱ کیلو رسید و هر ۶ نفر یک نفر مریضی سرطان (غده) داشت و همینطور در کشورهای اسکاندیناوی.

در تمام آزمایشات نشان داده شده است که درصد شکر در ادرار از ۵ تا ۱۰ درصد بوده که مرگ آور بود.

در سال ۱۹۲۳ پزشک کانادایی به نام Frederck Banting به این نتیجه رسید که این دیابت بستگی به پانکراس دارد و جایزه نوبل را دریافت کرد. به خاطر کشف انسولین یک پانکراس سالم با تولید هورمون انسولین می توان قند خون را کنترل کرد.

در زمان جنگ جهانی دوّم هلند که ۲ سال اشغال نازی ها بود شکر و قهوه بطور کلی حذف شد و آمارها نشان داده که سرطان کمتر شده است. شکر عامل افسردگی است و روی سلول های مغزی اثر بدی می گذارد.

در انگلیس در سال ۱۹۱۱ می گفتند دیابت عسلی در صورتی که عامل شکر بوده نه عسل، و در بعضی از موارد هم می گفتند که این مریضی ارثی می باشد یعنی ژنتیکی و دیگر اینکه در شهر و زندگی های مدرن خیلی زیاد است، در شهرستان ها و روستاها خیلی کم است و حتی در یهودان هم خیلی زیاد بوده است. یا کشف انسولین که از پانکراس حیوانات خصوصاً خوک و سگ می‌گرفتند و به مریض ها می زدند تا دیرتر بمی رند ولی با طولانی شدن عمرشان دست و پاها زخمی و قطع می شد و به این ها مریض های جهنمی می گفتند و تنها راه فرار از این مریضی نخوردن شکر بود ولی کسی جرأت نمی کرد که بگوید شکر نخور و این شکر سمی را به عنوان دارو که انرژی زا می باشد در سال ۱۸۷۰ میلادی به ژاپن و کشورهای عربی و ایران وارد کردند.

تا اینکه در ژاپن دیابت شیوع پیدا کرد و متوجه نشدند که شکر علت آن می باشد تا اینکه یک ژاپنی که داری ۴ فرزند بود ۳ تا از فرزندان مردند و نمی خواست که چهارمی هم بمی رد. مطالعه طب سنتی یا قدیم شرقی را شروع و هزاران مریض را با غذاهای سنتی نجات داد که طب مدرن معالجه ای برای سل و دیابت و غیره نداشت و می گفتند معالجه ای وجود ندارد و نام این پزشک ژاپنی به نام Ishizuka که مطالعات زیادی در دانشگاه سربن پاریس دربارۀ انسولین و بیوشیمی و آزمایشگاهی راجع سدیم و پتاس هم مطالعات زیادی که با خوردن نمک های تصفیه شده راندوم سدیم و پتاس را به هم می ریزد و بعد از مرگ او ژاپنی دیگری بنامSakurazawa  مطالعات و تحقیقات او را ادامه و خیلی کتاب ها را باید به چاپ می رساند. شکر و دیابت که باعث آن پزشکان غربی بودند که راجع مصرف شکر و این مریضی ها هیچ اشاره ای نکردند به خاطر منافع و اگر هم می دانستند جرأت حرف زدن نداشتند و همۀ حرف آنها راجع عسل و زنبور بود که این مریضی ها را می آورد. و این بیماری دیابت را یک پزشک ژاپنی با برنج خالص (تصفیه نشده)، لوبیا، ژاپنی Azuka کدو حلوائی و سویا معالجه کرد که کشورهائی مثل بلژیک و فرانسه که این حبوبات را نمی شناختند شروع به کشت کردند.

و به این طریق پدر پزشکان مدرن که خود را ابوعلی سینای آن زمان می دانستند شروع به محکوم کردن پزشک ژاپنی Sakurazawa کردند که یک شارلاتان و حقه بازی بیش نیست و این شخص مدرک پزشکی هم ندارد و فقط طب سوزنی را اجرا می کند. او در سال ۱۹۶۰ میلادی که برای صنایع شکر و شرکت های داروئی یک مانع بزرگی بود می نویسد که هیچ پزشک در غرب نمی تواند دیابت را معالجه کند همانطور که در ۳۰ سال اخیر که انسولین استفاده می کردند مصرف می کنند و این بیمارها محکوم به این هستند که با عصا راه بروند و میلیون ها دیابتی پول کلانی برای دارو بپردازند. در آمریکا و در همه جای دنیا هر روز شمارش دیابتی ها بیشتر می شود و از زمانی که انسولین که از خوکچه ها گرفته می شود را می زنند جیب شرکت های داروئی را پر کرده و تا آخر عمر باید دارو استفاده کنند: این پزشک ژاپنی از شرکت های تغذیه خواهش کرد که روی غذاهای خودشان اتیکت بزنند که این ها کربوایدرات می باشد و تصفیه شده است مثل سیب زمینی، نان سفید، برنج سفید، شکر و غیره که غربی ها از آن استفاده می کنند و برای دیابتی ها خوب نیست. در حال حاضر تمام انسولین ها از خوکچه ها گرفته شده و برای مصرف بیماران دیابتی استفاده می شود.

هم چنین خود پزشکان آمریکائی و خانواده آنان از این بیماری زجر می بردند و نمی توانستند حتی خودشان را معالجه کنند.

اتفاقات خیلی زیادی بین محققین و دولت رخ داد حتی به خاطر شکری که در کوکاکولا زده می شد با انتقادات زیاد و شکایات زیادی در دادگاه ها بر علیه شکر و کوکاکولا. ولی تمام اختیارات به FDA آمریکا داده شد که بطور کلی تمام اختیارات در دست FDA باشد و تولیدکنندگان هر چیزی که می خواستند تولید با مواد شیمیایی تولید کنند و همین طور ساکارین Saccharin را در سال ۱۹۷۰ در لیست FDA قرار دادند.

درآمدهای کلان فروش مواد غذایی بدون شکر (رژیم لاغری) و این Business در سال ۱۹۷۵ میلادی بالای یک میلیارد دلار بوده که نتیجه ای جز بیماری برای مردم نداشت و سرطان زا بود که به جای شکر اسپارتام استفاده کردند و حتی در سال ۱۹۶۱ در Ohio آمریکا یک محصول نوین شکر با مخلوط کردن ویتامین ها و مینرالهای شیمیایی با شکر تصفیه شده تولید و تبلیغ که فقط درصد دیابتی را در این ایالت بالا برد.

در تمام نوشابه ها و شکرهای رژیمی محققین در تمام آزمایشگاه ها آزمایشات لازم را انجام دادند نشان داده شده است که شکر صنعتی سرطان زا می باشد ولی FDA و صنایع، به خاطر منافع و پول های کلان حتی اشاره ای به مضر بودن آن نکرده است بلکه سکوت را ترجیح داده اند.

این شکر (ساکارز) تمام مواد خوب را از بدن سلب و نمی گذارد که به بدن برسد لثه دندان را سیاه می کند و به – سیستم غددی- پانکراس، کبد، تیروئید استرس شدیدی وارد می سازد. مخمرات را در بدن زیاد می کند ویتامین C بدن را کم می کند، در معده ایجاد گاز می کند به خاطر اینکه ویتامین B را از بین برده و باعث کمبود B1 و B5 می شود.

باکتری ها را در رودۀ بزرگ زیاد می کند به خاطر تخمیر شدن شکر در رودۀ بزرگ، اثر سوئ زیادی روی سلول های مغزی اثر می گذارد.

این شکر سمی در قهوه، چای، نوشابه های گازدار به خصوص کوکاکولا، شیرینی های صنعتی، آدامس ها، سیگار، تنباکو، تمام قرص های ویتامینه موادهای کارخانه ای، تمام داروها از آسپرین گرفته تا واکسن ها استفاده می شود.

یک پزشک فرانسوی Paulin (1947-1875) با تحقیقات زیادی تشخیص این را داد که این شکر کارخانه ای یک مادۀ غذائی آدم کش می باشد.

پزشک دیگری به نام Benjamin در بیمارستان Ashvill  در ایالت کارولین با تحقیقات زیادی متوجه شد که شکر خون را اسیدی می کند مواد معدنی استخوان ها را از بین برده و پوک می کند.

شکر خیلی از آنزیم ها و ویتامین های ضروری را در بدن از بین می برد.

در فوائد تولید شکر

ریشه چغندر یا چغندر و نی شکر با آب پخته می شود  Cao2اکسید کلسیم به آن اضافه و با درجۀ حرارت زیاد ۳۸۰ درجه می جوشد. در این حالت آلبومین ها، مینرال ها و ویتامین ها از بین می روند. در ادامه با تغییرات آلکالبین و حرارت زیاد و با اضافه کردن اسیدکربنیک، بی اکسید سولفوریک و کربنات کلسیم ترکیب می شود و برای تصفیه احتیاج به اسیدکربنیک، اسید سولفوریک و موارد شیمیایی دیگر دارد. (این هم از شکر سفید و تصفیه شده.)

با آرزوی تندرستی

منبع:  سایت رسمی دکتر حسین روازاده